Eerste week Namibie!
Door: Tanja
Blijf op de hoogte en volg Tanja
21 Januari 2017 | Namibië, Rehoboth
Hallo allemaal!
Daar zit ik dan, ruim 12.000 kilometer verderop in Namibië!
Vorige week vrijdag vertrok ik en op zaterdagochtend aangekomen. Het is nu zaterdag en ik zit hier een week. Het lijkt soms wel langer, want wat heb ik al veel gezien en gedaan!
Ik werd opgehaald door Linda en 2 van haar kids, en ook door Anne die haar vader kwam halen. Daarna moesten er eerst boodschappen gedaan worden, want we waren in Windhoek en dat is 1,5 uur rijden vanaf Rehoboth, de plek waar ik nu verblijf. In Windhoek had ik niet echt het gevoel dat ik al in Namibië was, want we liepen door een groot winkelcentrum, waar vrijwel alles te koop is, heel bizar eigenlijk.
Daarna reden we met het busje van het René kids centre naar Rehoboth. We begonnen met een keurig geasfalteerde weg, maar hoe dichter we bij Rehoboth kwamen hoe slechter de wegen werden. Het werden zandwegen met enorme gaten en hobbels. Dit was nog erger geworden doordat het de afgelopen 2 dagen had geregend. Ik zag kinderen spelen in een plas van regen, geweldig vonden ze het, en ik kon het gelijk even vastleggen. Ze vonden het geweldig dat ik een foto maakte en maakten allemaal lollige poses en gekke sprongen toen ze dit zagen. Verder zag ik overal kindjes op straat rondhangen, mensen met alcohol in hun hand, dronken mensen en blikken huisjes, oftewel huisjes gemaakt van golfplaten, op een enkele stenen huisje na.
Vooral in Block E (dat is de wijk waar ik ook woon) zag ik vooral blikken huisjes en dit is dan ook de armste wijk van Rehoboth.
En toen kwamen we aan bij het Rene kids centre waar ik deze 3 maanden ga verblijven. Een mooi gebouw met heel veel ruimte en ook mijn huisje is prima, alles zit erin. Het voelde als een groot en gek contrast toen ik een boterham stond te smeren aan mijn aanrecht en uitkeek op een hele arme wijk met alleen maar blikken huisjes.
De volgende dag ging ik hier voor het eerst naar een kerk, dat was heel bijzonder. Ik werd speciaal welkom geheten, net als andere mensen die er voor het eerst waren. De dominee stond te swingen op het podium en iedereen was erg enthousiast met zingen en bewegen. Toch werd er niet volop gedanst, dus ik denk dat er nog wel uitbundigere kerken bestaan, maar ik heb genoeg tijd om daar ook eens een kijkje te nemen.
’s Middags ging ik met Linda mee op huisbezoeken bij kinderen die nog niet gezien waren op school. De kinderen moeten hier allemaal in uniform naar school en door een actie vanuit Nederland kunnen er zo’n 150 uniforms worden gekocht voor de kids. Er kwamen jongetjes naar ons toe die graag naar school wilden maar geen uniform hadden. Zij moesten woensdag terug komen om te laten of zij echt gemotiveerd zijn. Dit hebben ze inmiddels gedaan en nu krijgen uniforms zodat zij zo snel mogelijk naar school kunnen, leuk om die blije koppies dan te zien!
Op maandag begint de werkweek en ging ik mijn Namibische collega’s ontmoeten, dit was erg leuk en ik voel me heel erg welkom. Wat meteen al bijzonder was, was dat ongeveer de helft er niet was. Dit was n.a.v. een overleg van vrijdag waarin er veranderingen zijn besproken. Dit vonden sommigen erg lastig en daarom kwamen sommigen maandag niet opdagen. Gelukkig was iedereen er wel op dinsdag en kon het werk echt beginnen. Oja, en iedereen komt te laat, dat schijnt ook normaal te zijn haha.
Ik heb deze week heel veel gezien, veel schrijnende maar vooral ook mooie dingen wat het RKC allemaal al heeft opgebouwd in de loop der jaren hier in Rehoboth. Het cultuurverschil is heel groot en dat zorgt ervoor dat wij Nederlanders heel veel geduld moeten hebben en ook veel moeten loslaten. Een mooie leerschool voor mij dacht ik maar zo! Toch gaat dit best goed, want je gaat zo mee in de flow, je doet wat rustiger aan en maakt je niet zo snel druk, daar is het trouwens ook te warm voor, dik 30 graden, zelfs de Afrikaanse mensen hebben het nu warm, dus dat zegt wel wat.
Deze week heb ik meegekeken en geholpen met huiswerkbegeleiding, in het ziekenhuis, bij de kidsclub, bij de naaldwerkgroep, bij de moeders, huisbezoeken, schoolbezoeken en vast nog wel meer. Dit zijn allemaal programma onderdelen van het RKC.
Samen met Annemiek ben ik op maandag met het bakkie (lees: heel oud autootje met een rammelbakkie erachter) rond gaan rijden om kids op te halen voor de kidsclub. Dit was echt geweldig, kids in het bakkie hijsen en uiteindelijk zaten er wel 30-40 kids in, dit was hilarisch. Totaal waren er dit keer 220, dat is eigenlijk heel weinig, want de voorlaatste keer waren het er 1600, dat had deze keer te maken met dat het voor de kids niet duidelijk was of het al weer was begonnen na de vakantie. Het schooljaar start hier in januari namelijk. De kids gingen zingen en dansen en later in kleine groepjes spelletjes doen, heel tof om te zien en ze luisterden ook nog eens goed!
Het ziekenhuis was ook bijzonder, hier worden kleine kindjes gebracht die ondervoed en/of ziek zijn. Het trieste hiervan is dat zij vaak door moeder worden gebracht, maar de meeste moeders komen nooit meer terug of op bezoek. De kindjes lagen in bedjes met spijlen en het rook niet echt fris in de kamer. We hebben ze verschoond en lekker gebadderd en vooral ook veel met ze geknuffeld! Prachtig, mooie kindjes, en daarom zo onvoorstelbaar dat moeders hen daar achterlaten. Vaak is dat doordat zij zelf zwaar verslaafd zijn aan alcohol en ook niet voor hun kind kunnen zorgen, ze kijken er eigenlijk toch al niet naar om. Maar ook in het ziekenhuis was er weinig aandacht voor ze, dit was ook heel triest. En het ziekenhuis was verre van hygiënisch. Marleen en ik gaan over een tijdje meelopen in de nacht op de eerste hulp, benieuwd hoe dat is!
Het is echt teveel om te vertellen, ook wat er allemaal op het RKC gebeurd. Moeders die hun kinderen mee naar het werk nemen, maar nauwelijks naar hen omkijken. Kinderen van de straat die hier stiekem komen om iets te stelen, hongerbuikjes, maar ook stralende gezichtjes als je ze een glimlach of een aai over hun bol geeft, maar ook kinderen die afstand nemen, omdat ze bang zijn dat jij hen ook weer verlaat. Kinderen die hongerig en snel hun bordje leeg eten omdat ze bang zijn dat een ander kind het anders van hen afpakt. De kids krijgen allemaal eerst eten als ze hier komen en krijgen ook gesmeerd brood mee naar huis. Dit is eigenlijk voor het ontbijt de volgende ochtend, maar uit angst dat het wordt afgepakt, eten ze het de weg naar huis meteen op.
O ja, en dan nog de Zuid-Afrikaanse taal. Het kost me heel wat energie om dat te volgen, maar het gaat steeds beter, nu nog leren spreken. Een aantal woordjes gaat al prima, het lijkt ook best op het Nederlands, maar sommige woorden zijn echt heel anders. Gelukkig kunnen de meeste volwassenen ook wel Engels, en met de kids lukt veel al met handen en voeten dus dat is fijn.
Voor nu rond ik het maar eens af, als ik alles vertel, kan ik er wel een boek van schrijven vermoed ik. Ik zal proberen er ook wat foto’s bij te plaatsen en anders zal ik dit af en toe op Facebook of Instagram doen. Tot snel!
Liefs Tanja
Daar zit ik dan, ruim 12.000 kilometer verderop in Namibië!
Vorige week vrijdag vertrok ik en op zaterdagochtend aangekomen. Het is nu zaterdag en ik zit hier een week. Het lijkt soms wel langer, want wat heb ik al veel gezien en gedaan!
Ik werd opgehaald door Linda en 2 van haar kids, en ook door Anne die haar vader kwam halen. Daarna moesten er eerst boodschappen gedaan worden, want we waren in Windhoek en dat is 1,5 uur rijden vanaf Rehoboth, de plek waar ik nu verblijf. In Windhoek had ik niet echt het gevoel dat ik al in Namibië was, want we liepen door een groot winkelcentrum, waar vrijwel alles te koop is, heel bizar eigenlijk.
Daarna reden we met het busje van het René kids centre naar Rehoboth. We begonnen met een keurig geasfalteerde weg, maar hoe dichter we bij Rehoboth kwamen hoe slechter de wegen werden. Het werden zandwegen met enorme gaten en hobbels. Dit was nog erger geworden doordat het de afgelopen 2 dagen had geregend. Ik zag kinderen spelen in een plas van regen, geweldig vonden ze het, en ik kon het gelijk even vastleggen. Ze vonden het geweldig dat ik een foto maakte en maakten allemaal lollige poses en gekke sprongen toen ze dit zagen. Verder zag ik overal kindjes op straat rondhangen, mensen met alcohol in hun hand, dronken mensen en blikken huisjes, oftewel huisjes gemaakt van golfplaten, op een enkele stenen huisje na.
Vooral in Block E (dat is de wijk waar ik ook woon) zag ik vooral blikken huisjes en dit is dan ook de armste wijk van Rehoboth.
En toen kwamen we aan bij het Rene kids centre waar ik deze 3 maanden ga verblijven. Een mooi gebouw met heel veel ruimte en ook mijn huisje is prima, alles zit erin. Het voelde als een groot en gek contrast toen ik een boterham stond te smeren aan mijn aanrecht en uitkeek op een hele arme wijk met alleen maar blikken huisjes.
De volgende dag ging ik hier voor het eerst naar een kerk, dat was heel bijzonder. Ik werd speciaal welkom geheten, net als andere mensen die er voor het eerst waren. De dominee stond te swingen op het podium en iedereen was erg enthousiast met zingen en bewegen. Toch werd er niet volop gedanst, dus ik denk dat er nog wel uitbundigere kerken bestaan, maar ik heb genoeg tijd om daar ook eens een kijkje te nemen.
’s Middags ging ik met Linda mee op huisbezoeken bij kinderen die nog niet gezien waren op school. De kinderen moeten hier allemaal in uniform naar school en door een actie vanuit Nederland kunnen er zo’n 150 uniforms worden gekocht voor de kids. Er kwamen jongetjes naar ons toe die graag naar school wilden maar geen uniform hadden. Zij moesten woensdag terug komen om te laten of zij echt gemotiveerd zijn. Dit hebben ze inmiddels gedaan en nu krijgen uniforms zodat zij zo snel mogelijk naar school kunnen, leuk om die blije koppies dan te zien!
Op maandag begint de werkweek en ging ik mijn Namibische collega’s ontmoeten, dit was erg leuk en ik voel me heel erg welkom. Wat meteen al bijzonder was, was dat ongeveer de helft er niet was. Dit was n.a.v. een overleg van vrijdag waarin er veranderingen zijn besproken. Dit vonden sommigen erg lastig en daarom kwamen sommigen maandag niet opdagen. Gelukkig was iedereen er wel op dinsdag en kon het werk echt beginnen. Oja, en iedereen komt te laat, dat schijnt ook normaal te zijn haha.
Ik heb deze week heel veel gezien, veel schrijnende maar vooral ook mooie dingen wat het RKC allemaal al heeft opgebouwd in de loop der jaren hier in Rehoboth. Het cultuurverschil is heel groot en dat zorgt ervoor dat wij Nederlanders heel veel geduld moeten hebben en ook veel moeten loslaten. Een mooie leerschool voor mij dacht ik maar zo! Toch gaat dit best goed, want je gaat zo mee in de flow, je doet wat rustiger aan en maakt je niet zo snel druk, daar is het trouwens ook te warm voor, dik 30 graden, zelfs de Afrikaanse mensen hebben het nu warm, dus dat zegt wel wat.
Deze week heb ik meegekeken en geholpen met huiswerkbegeleiding, in het ziekenhuis, bij de kidsclub, bij de naaldwerkgroep, bij de moeders, huisbezoeken, schoolbezoeken en vast nog wel meer. Dit zijn allemaal programma onderdelen van het RKC.
Samen met Annemiek ben ik op maandag met het bakkie (lees: heel oud autootje met een rammelbakkie erachter) rond gaan rijden om kids op te halen voor de kidsclub. Dit was echt geweldig, kids in het bakkie hijsen en uiteindelijk zaten er wel 30-40 kids in, dit was hilarisch. Totaal waren er dit keer 220, dat is eigenlijk heel weinig, want de voorlaatste keer waren het er 1600, dat had deze keer te maken met dat het voor de kids niet duidelijk was of het al weer was begonnen na de vakantie. Het schooljaar start hier in januari namelijk. De kids gingen zingen en dansen en later in kleine groepjes spelletjes doen, heel tof om te zien en ze luisterden ook nog eens goed!
Het ziekenhuis was ook bijzonder, hier worden kleine kindjes gebracht die ondervoed en/of ziek zijn. Het trieste hiervan is dat zij vaak door moeder worden gebracht, maar de meeste moeders komen nooit meer terug of op bezoek. De kindjes lagen in bedjes met spijlen en het rook niet echt fris in de kamer. We hebben ze verschoond en lekker gebadderd en vooral ook veel met ze geknuffeld! Prachtig, mooie kindjes, en daarom zo onvoorstelbaar dat moeders hen daar achterlaten. Vaak is dat doordat zij zelf zwaar verslaafd zijn aan alcohol en ook niet voor hun kind kunnen zorgen, ze kijken er eigenlijk toch al niet naar om. Maar ook in het ziekenhuis was er weinig aandacht voor ze, dit was ook heel triest. En het ziekenhuis was verre van hygiënisch. Marleen en ik gaan over een tijdje meelopen in de nacht op de eerste hulp, benieuwd hoe dat is!
Het is echt teveel om te vertellen, ook wat er allemaal op het RKC gebeurd. Moeders die hun kinderen mee naar het werk nemen, maar nauwelijks naar hen omkijken. Kinderen van de straat die hier stiekem komen om iets te stelen, hongerbuikjes, maar ook stralende gezichtjes als je ze een glimlach of een aai over hun bol geeft, maar ook kinderen die afstand nemen, omdat ze bang zijn dat jij hen ook weer verlaat. Kinderen die hongerig en snel hun bordje leeg eten omdat ze bang zijn dat een ander kind het anders van hen afpakt. De kids krijgen allemaal eerst eten als ze hier komen en krijgen ook gesmeerd brood mee naar huis. Dit is eigenlijk voor het ontbijt de volgende ochtend, maar uit angst dat het wordt afgepakt, eten ze het de weg naar huis meteen op.
O ja, en dan nog de Zuid-Afrikaanse taal. Het kost me heel wat energie om dat te volgen, maar het gaat steeds beter, nu nog leren spreken. Een aantal woordjes gaat al prima, het lijkt ook best op het Nederlands, maar sommige woorden zijn echt heel anders. Gelukkig kunnen de meeste volwassenen ook wel Engels, en met de kids lukt veel al met handen en voeten dus dat is fijn.
Voor nu rond ik het maar eens af, als ik alles vertel, kan ik er wel een boek van schrijven vermoed ik. Ik zal proberen er ook wat foto’s bij te plaatsen en anders zal ik dit af en toe op Facebook of Instagram doen. Tot snel!
Liefs Tanja
-
21 Januari 2017 - 12:10
Annekie, Klaasje En Oma:
Pff nog maar een week weg en al heel wat te verhalen, leuk leuk!!!
Benieuwd naar de volgende versie;) -
21 Januari 2017 - 12:27
Rianne:
Leuk te lezen Tan! Super tof!!
Enne sta ik straks op jou te wachten omdat jij áltijd te laat bent....? -
21 Januari 2017 - 14:12
Renate:
Wauw je ziet er vanalles. Echt super!! Geniet van alle ervaringen!! -
21 Januari 2017 - 14:16
Hinke:
Wow inderdaad veel gedaan in een week. Wat heftig zeg in het ziekenhuis! ! Fijn dat er ook veel mooie momenten zijn! ! -
21 Januari 2017 - 14:18
Mama:
ik wilde wachten met lezen tot vanavond
kon het toch niet laten
super, dat je het zo naar je zin hebt
de verschillen zijn wel heel groot.
geniet ervan Tan, liefs mama -
21 Januari 2017 - 16:32
Judith:
Ik had hetzelfde als je moeder :) ik dacht ik lees het later wel maar na de werste regels heb ik maar meteen doorgelezen! Leuk verhaal! -
21 Januari 2017 - 21:28
Lien:
Wauw wat een verhaal. Mooi om te lezen.
dikke kus
-
23 Januari 2017 - 14:52
Coen (collega):
Wat een start zeg, leuk het te lezen. Fijne schrijfstijl heb je.
Heel veel succes daar. We (be)leven met je mee. -
24 Januari 2017 - 21:32
Jody:
Gaaf Tanja! Trots op je! Geniet -
27 Januari 2017 - 20:39
Erwin Looms:
Hé Tanja wat fijn om te lezen dat jij je draai al vlot hebt gevonden en je het naar je zin hebt.
Veel plezier en ik blijf je volgend.
Groet Erwin -
31 Januari 2017 - 10:52
Ellen Boverhof:
Hoi Tanja,
Wat veel indrukken moeten het voor je zijn! En wat een contrast... bizar en bijzonder. Hopelijk, en zo te lezen, ga je een mooie tijd tegemoet!
Veel liefs vanuit hier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
