Indrukwekkende weken in Namibie!
Door: Tanja
Blijf op de hoogte en volg Tanja
11 Februari 2017 | Namibië, Rehoboth
Na een tijdje stil te zijn geweest, wat best knap is voor mij, toch maar eens een berichtje!
Inmiddels ben ik 4 weken in Namibië, tijd gaat rap! Ongelofelijk wat je in 4 weken mee kan maken, dat is me hier in ieder geval wel gelukt. Ik ben maar een dagboek gaan bijhouden voor mezelf, want het is soms zoveel dat ik het niet eens meer altijd goed kan terughalen.
Op donderdag 2 februari mocht ik mijn verjaardag hier vieren. De dag ervoor had ik allemaal al brownies gemaakt voor de collega’s op het werk. Bij binnenkomst op het werk op mijn verjaardag werd er al uit volle borst door de aanwezige collega’s gezongen, later werd dit nog eens dunnetjes over gedaan toen iedereen er was en werd ik ook nog eens mooi toegesproken, super lief!
Bij de koffie lekker gesmikkeld van de brownies, want zo vaak eten ze hier geen taart. Taart heet hier overigens koek . Ook de kids hebben in de middag nog even voor me gezongen, erg schattig.
Vanuit Nederland ben ik gesponsord om mooie dingen te kunnen doen hier, daar ben ik al mee begonnen , duizendmaal dank allemaal!
Zo heb ik een jongen gesponsord die erg hard werkt bij het Agra project, 5 dagen in de week van 07.00-17.00 uur. Omdat de lonen hier erg laag zijn, en de prijzen bijna gelijk in Nederland, is het vaak moeilijk voor hem om dingen te doen die hij heel erg graag wil doen. Het is hier ook de gewoonte dat ze een (groot) deel van hun geld aan hun ouders (vaak is dat alleen nog de moeder) afstaan.
Hij wilde heel graag sporten, om zijn vrije tijd goed te besteden en niet in verleiding te komen zoals veel van zijn vrienden doen, Tombo drinken (zelf gebrouwen alcoholisch goedje). Echter kost hier een sportschoolabonnement ook rond de 25 euro, wat erg veel is voor hem. Als je beseft dat hij ongeveer rond de 100 euro hier per maand verdient, waarvan hij dus ook nog een deel moet afstaan, is dat niet te doen. Aangezien ik zelf ook graag sport stimuleerde mij dit nog meer om dit voor hem te doen. Dus betaal ik dankzij jullie giften zijn sportschoolabonnement. Hij betaald zelf wel een klein deel mee, daarin laat hij ook zien hoe gemotiveerd hij is! Zo’n 3 keer per week gaan we samen met een groepje naar de sportschool en hij is echt super gemotiveerd en enthousiast, erg gaaf! Misschien krijg ik hem nog zover een keer op de foto te gaan ;).
Daarnaast ben ik gisteren met 2 Namibische collega’s naar een hostel geweest in een busje vol geladen met 9 kinderen, matrassen en hun spulletjes. Deze 9 kinderen woonden bij hun oma in een heel klein huisje. 1 van de kids heeft geen ouders meer, de anderen hebben allemaal zieke moeders (aids). De omstandigheden waren erg slecht en één van de moeders heeft hulp gevraagd bij het René kids centre waar wij werken. De kinderen aten ongeveer om de dag, omdat er gewoon niets was, ze zwierven daarom veel op straat en waren ook met veel teveel mensen en kinderen in één huisje.
We hebben kunnen regelen dat al deze kinderen naar een hostel kunnen, waar zij 3x per dag eten krijgen, slapen en ook onderwijs krijgen. Één keer per maand gaan zij een weekend naar huis, voor de rest blijven zij intern. Het RKC helpt hier ook bij kosten, zoals de kosten om te verblijven in het hostel, maar er was eigenlijk geen plek in dit hostel. Toch hebben we kunnen regelen met het hoofd van het hostel dat zij toch mochten komen, echt super. Echter was er wel 1 probleem, er waren voor deze 9 kinderen geen matrassen. In het hostel slapen ze al met 3-4 kinderen op 1 matras, omdat er geen geld is voor zoveel matrassen. Voor deze 9 kids heb ik namens de sponsors matrassen kunnen kopen (zie foto). Zo bijzonder om te zien hoe blij deze kinderen waren, echt geweldig. Het was natuurlijk ook spannend, het hostel is een uur rijden verderop. Samen met mijn 2 Namibische collega’s zijn we ze weg gaan brengen, onderweg nog heel wat meegemaakt, we kwamen vast te zitten met de bus (zie foto). De kids hielpen goed mee en speelden ondertussen nog lekker in de plassen (het had die nacht hard geregend). Na 30-45 minuten kwamen we eindelijk los en konden we onze weg vervolgen. Uiteraard niet over een mooie asfaltweg, maar gelukkig kwamen we niet meer vast te zitten!
Het hostel is een mooie plek, warme mensen die ons en de kids ontvingen, maar toch ook schrijnend, want ze slapen echt in kleine huisjes, met heel veel kinderen. Wat ben ik blij dat ze in ieder geval hun eigen matras hebben, ze delen deze met z’n 2tjes, want voor 9 matrassen was zelfs geen plek meer. Mooi om te zien hoe snel de 9 kids al aan het spelen waren met de andere kinderen in het hostel. Toen wij weggingen gingen ze met 20 minuten lekker eten, dat was ook wel nodig voor deze hongerige kids!
Tijdens de huisbezoeken die we regelmatig doen heb ik ook veel heftige dingen gezien. De huisbezoeken doen we om bijvoorbeeld moeders uit te nodigen om op de woensdagmiddag te komen, zodat ze samen dingen kunnen bespreken en ook even bij hun kind in de huiswerkklas kunnen kijken of soms gewoon voor een stukje ontspanning. Ook vrouwen die bij de naaldwerkochtenden zijn bezoeken we dan of kinderen van de huiswerk- of schoolklas. We kijken dan ook hoe hun thuissituatie is zodat we daar zo nodig op kunnen inspelen.
Zo kwamen we onlangs bij een moeder die niet bij haar huis was, maar die bij een drankhuis (een soort hutje waar ze met z’n allen Tombo zitten te drinken) was. Zij geeft haar baby nog borstvoeding maar drinkt wel gewoon alcohol/Tombo. Linda en ik maakten haar er op attent dat de baby dit dan ook binnenkrijgt. Dit blijken ze soms niet eens te weten, of het kan ze weinig schelen. Dat is nooit helemaal zeker als we dit soort vrouwen spreken, ze lachen wat, doen een beetje ongemakkelijk. Deze vrouw hebben we ook uitgenodigd naar het centrum te komen, maar helaas kwam ze niet. Gelukkig gebeurd het ook dikwijls dat ze wel komen, ze hebben dan wat werk, bv. bij de naaldwerk. Ze krijgen dan uitbetaald in spulletjes die ze nodig hebben (denk aan brood, shampoo ed.), zodat ze niet van het geld alsnog Tombo gaan kopen.
In de afgelopen weken kwam er ook een meisje helemaal overstuur en dronken aanlopen bij het centrum. Ze had glas ingeslikt, expres, ze zag het leven niet meer zitten. Heftig om te zien. Haar in het bakkie weggebracht, ik zat met haar achterin. Wilde er soms uitspringen, maar hield zich dan weer angstvallig aan mij vast, had veel pijn, was ook bang voor het ziekenhuis. In het ziekenhuis heeft ze iets gekregen voor de pijn en het glas moet er vanzelf uitkomen, konden ze niet veel aan doen. Dan zie je ook hoe anders een ziekenhuis hier is. Je wordt behandeld tussen allemaal andere mensen, er is weinig echte zorg. Er zijn geen handdoeken, washandjes of ook maar iets waar je je mee kan wassen. Als je geluk hebt krijg je een keer een stuk zeep, maar dikke kans dat die zo weer gejat is. Als de kussens op zijn heb je ook gewoon pech. Je wordt niet of nauwelijks geholpen als je je wilt wassen en dit niet zelfstandig kan ed.
Marleen en ik hebben dit meisje samen geholpen, zodat ze weer lekker fris was, ook kleding voor haar meegenomen, dit had ze ook nauwelijks, triest, meisje van 21 jaar. Die week heb ik haar nog een paar keer opgezocht en geholpen, dit waardeerde ze erg. We hebben afgesproken dat ze die maandag nadat ze ontslagen was bij het ziekenhuis, bij het centrum zou komen, zodat ze wat afleiding had en niet naar de fles zou grijpen. Helaas ging het de avond na haar ontslag al mis. Linda vond haar dronken op straat, samen met een man die haar ook wilde helpen, hebben ze haar weer thuis bij haar tante gebracht, erg triest. Die maandag kwam ze jammer genoeg niet. Dan zakt soms de moed me wel een beetje in de schoenen, als je een kans krijgt, grijp die dan. De thuissituaties zijn vaak zo bar slecht, maar vluchten in Tombo is soms blijkbaar toch de veilige weg, terwijl daar alleen maar gekkere dingen van komen. Ik hoop haar snel weer te bezoeken, kijken hoe het met haar gaat. Want zo snel geef ik natuurlijk niet op! :)
En zo gebeuren hier heel veel van dit soort situaties, sommige misschien nog wel te heftig om hier te vertellen. Gelukkig heb ik fijne collega’s om mij heen waar ik dit mooi mee kan delen, we zitten er midden in.
Om ook nog even wat leuks te vertellen, ga ik aanstaande woensdag in gesprek met de maatschappelijk werkster van hier om een dagje mee te lopen. Ik heb al bij een gesprek gezeten, toen zat ik daar samen met een meisje van 14 die was geslagen door haar tante (heeft geen ouders meer), heftige situatie, maar het was een goed gesprek, al gaat het wel heeeeel anders dan in Nederland, maar het is natuurlijk ook een hele andere cultuur. Het meisje was die dag jarig, de dag erna hebben we alsnog een grote koek (taart) voor haar gekocht en samen haar verjaardag gevierd, mooi om haar zo te zien genieten.
Oja en in het weekend heb ik pas heel veel zebra’s gezien, zie foto! We reden naar de dam waar je lekker kan zwemmen, dat is hier heel dichtbij. En ineens allemaal zebra’s aan de kant van de weg. Ze waren best tam en poseerden mooi voor de foto .
Komend weekend ga ik een lang weekend weg met Marleen, naar Etosha. Dit is in het noorden van Namibië en daar ga ik allemaal wilde dieren zien, het is daar super groot, je kan er uren rondrijden, we slapen op een camping, ik ben benieuwd!
Liefs Tanja
-
11 Februari 2017 - 19:42
Hennie Luten:
Tanja mooi! Wat fijn om te lezen dat je echt van betekenis kunt zijn. Meteen ook lekker relativerend. Wat hebben we het toch goed in Nederland. Succes daar! Groetjes Hennie -
11 Februari 2017 - 20:22
Oma, Klaasje, Annekie:
Wat een verhalen en belevenissen, heel interessant om te lezen. Succes en sterkte met alles.
Groetjes van ons -
11 Februari 2017 - 23:24
Mo:
Ha Tan,
Wat een belevenissen. Dat meisje van 21, aangrijpend hoor, pfff.
Fijn om even een update te krijgen, was benieuwd naar je verhalen.
Spreek je snel via de Skype!
Groetjes! -
12 Februari 2017 - 14:28
Mam:
HoiTan
Wat weer een mooi verhaal.
Iedereen blijft zo op de hoogte van jouw belevenissen.
Hoogte en dieptepunten
Wat een verschillen met hier
Liefs mam -
12 Februari 2017 - 18:28
Gert:
Hoi Tanja,
Wat een belevenissen. Je dagboek zal wel snel volstaan. Mooi om hier iets van je ervaringen te lezen. Succes met de werkzaamheden en blijf open staan voor de Namibische cultuur.
Groet'n uut Zwolle
-
13 Februari 2017 - 10:24
Jody:
Wow Tanja, wat maak je veel mee! Fijn dat je een bijdrage kan leveren. Succes en veel plezier in Etosha! -
14 Februari 2017 - 19:27
Marlene:
Hoi Tanja,
leuk om je verslag te lezen, maar je beleeft wel pittige dingen hoor!
Ik neem mijn petje voor je af dat je dit werk doet en ik wens je veel zegen!
Lieve groet uit Zwolle, Marlene -
19 Februari 2017 - 19:24
Jochem En Hinke:
wow wat maak je veel mee zeg!
Leuk dat je er even tussenuit gaat, even wat ander. Benieuwd of je nog meer wilde dieren hebt gespot! -
20 Februari 2017 - 18:36
Renita:
hoi Tanja,
lees nu pas je reisverslag. Wat een tweedeling. Ik zie mooie plaatjes van zebra's en andere natuurfoto's. Ik zie mooie donkere kindjes en tegelijkertijd lees ik de nood die je overal tegenkomt wanneer je in ontmoeting bent met de inwoners van dit land.
En dan de geringe middelen om structureel en voor langere tijd hulp te bieden.
heb bewondering voor je dat je dit aangaat en wens je toe dat je er veel met collega werkers in kunt delen . Dat je mag aanvaarden dat je doet wat je kunt doen.
hartelijke groet van Renita
-
23 Februari 2017 - 16:26
Clarie Dam:
Hallo Tanja
Wat een heftige en mooie dingen maak je mee in een korte tijd.
Als je daar bent realiseer je je extra hoe goed wij het hebben.
Ik kom uit een gezin van 9 kinderen en nu realiseer ik mij extra, het heeft ons aan niets ontbroken, een huis, een bed, eten en drinken, we gingen naar school en kregen de kans om een sport uit te oefenen. Natuurlijk moesten we in huis wel een handje meehelpen, maar dat kan ook goed zijn.
Ik hoop dat je nog voor veel mooie dingen mag betekenen daar. Veel sterkte en Gods zegen voor de komende tijd.
Veel liefs,
Clarie en Willem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley